Cat Power heeft een niet al te beste livereputatie. Podiumangst, drankmisbruik en psychische problemen zorgden er in het verleden nog wel eens voor dat concerten wat onvoorspelbaar en onevenwichtig verliepen. Het heeft het publiek er niet van weerhouden om vanavond naar Paradiso te komen: de grote zaal staat behoorlijk vol. Gelukkig zullen zij niet teleurgesteld worden: het blijkt een bijzondere en zelfs ontroerende avond te worden.
Achter Cat Power gaat de 47-jarige Chan Marshall schuil. Sinds 1995 heeft ze 10 albums uitgebracht, waarvan Wanderer uit 2018 het meest recente is. Op die albums heeft de Amerikaanse singer-songwriter een variatie aan stijlen laten horen: lofi indiepop (met name op haar vroegere albums), met soul- en bluesinvloeden (The Greatest, 2006), of met een vleugje elektronica (Sun, 2018). Constante is haar warme, diepe stem.
De band (een drumster, bassiste en toetsenist/gitarist) zit al klaar als Cat Power het podium op komt, een boeketje witte bloemen en kopje thee in de hand. Eenmaal plaatsgenomen achter de microfoon blijkt ze ook nog een brandend wierookstokje bij zich te hebben. Ze opent met het alweer ruim twintig jaar oude ‘He Turns Down’, van doorbraakalbum Moon Pix. De trage, donkere zang en diepe bassen geven het een mysterieuze sfeer. Aan het eind van het nummer begroet ze het publiek met een vrolijke glimlach.
Ondanks die glimlach lijkt Cat Power in het begin van het optreden nog wat gespannen en maakt ze, op af en toe een warrige anekdote na, niet heel veel contact met het publiek. Regelmatig staat ze wat achter op het schaars maar sfeervol verlichte podium, maar vaak genoeg loopt ze ook met wiegende dansbewegingen vooraan heen en weer. Bovendien weet ze met haar krachtige stem de toeschouwers wel degelijk te bereiken én te raken. Dat haar kwetsbare uitstraling daardoorheen schemert maakt het eigenlijk alleen maar mooier, bij vlagen zelfs ontroerend.
Trage, melancholische en wat duistere nummers hebben de overhand. Een eerste uitschieter daarin is ‘Me Voy’. Cat Power bouwt het nummer mooi op, van een subtiel begin naar een dramatische climax, en ze zingt het vol overgave. Ze krijgt er terecht een groot applaus voor.
Diezelfde overgave keert even later terug in ‘Cross Bones Style’. De band, die tot dan toe wat ingetogen op de achtergrond aanwezig is, heeft hier een wat prominentere rol, en het geheel heeft iets meer pit dan de voorgaande nummers. Vervolgens klinken de elektronische drums en piano van het intro van ‘Manhattan’. Op de uptempo riff brengt Cat Power een staaltje vocale acrobatiek ten gehore. Er kan op gedanst worden, en dat doet het publiek dan ook. Nummers als deze brengen wat lucht en variatie in de setlist.
Gaandeweg lijkt Cat Power zich meer op haar gemak te voelen. Tijdens ‘Good Woman’ oogt ze ontspannener, en haar stem klinkt nog mooier en voller. Ook ‘The Greatest’, een van haar meer bekende nummers, krijgt zo’n mooie, ontspannen uitvoering.
Wanneer aan het eind van het optreden de band het podium al verlaten heeft, blijft Cat Power nog even staan om het publiek uitgebreid te bedanken. Ze lijkt wat geëmotioneerd wanneer ze zegt dat het een enorme eer is geweest: “I wish you all the same acceptance in your lives.” Al saluerend verdwijnt ze in de coulissen.
Hoewel daarna al vrij snel de zaallichten aangaan, de technicus begint op te ruimen en de achtergrondmuziek al klinkt, blijft het publiek juichen en applaudisseren. Tegen beter weten in, want een toegift blijft uit. Ergens is het ook wel goed zo: Cat Power heeft alles al gegeven.
Beeld: Jan Rijk