Hoewel twee van de drie bandleden nog op de middelbare school zitten, zorgt Canshaker Pi voor veel opwinding. De band heeft dan ook een enerverend jaar achter de rug. Zo hebben de Amsterdammers veel opgetreden, waaronder op Eurosonic, een debuutalbum uitgebracht dat werd geproduceerd door niemand minder dan Stephen Malkmus van Pavement en doen ze nu met een volledige tour alle hoeken van Nederland aan, om te eindigen in Londen. De volgende stop is Podium Asteriks in het hoge noorden, Leeuwarden. Het is niet de eerste keer dat de band in deze unieke zaal staat: afgelopen maart braken ze de tent ook al af.
Vanavond lijkt het allesbehalve druk te worden als tijdens het voorprogramma van Pip Blom nog geen twintig mensen in de kleine zaal staan. Het podium, gelegen in de oude gevangenis de Blokhuispoort, is uniek, maar ook onhandig. Voor de geluidstechnici is het altijd even aftasten wat de beste manier is om een act te versterken. Tijdens het optreden van Pip Blom wordt pijnlijk duidelijk dat ze er vanavond niet in geslaagd zijn. De balans is ver te zoeken en de leadgitarist overheerst het hele optreden doordat zijn instrument veel te luid staat – zonder oordoppen levert dat gegarandeerd gehoorbeschadiging op. Wie goed luistert, hoort door de snerpende gitaarriffs heen invloeden van Nirvana en Blur, en qua vocalen lijkt Pip Blom veel geluisterd te hebben naar Melissa Auf der Maur. Naast de fijne zang van Blom is helaas de monotone en een octaaf lagere tweede stem van de gitarist niet om aan te horen. De zaal is nog niet voor de helft gevuld als de toon van het laatste nummer nog nasuist.
De recensies in de landelijke dagbladen van het eerste, titelloze debuutalbum van Canshaker Pi liegen er niet om. “Wat is het een liederlijke en razende gitaarplaat geworden”, aldus Menno Pot van de Volkskrant. Dit blijkt meer dan waar te zijn wanneer de Amsterdamse act opkomt met het maar liefst negen minuten durende ‘Over’: een nummer vol razende gitaren, afgewisseld met trage maar volle gitaarriffs. De piepjonge band heeft de snaarinstrumenten bijna op de kin hangen, wat ervoor zorgt dat er technisch in ieder geval goed gespeeld wordt. De plaat zelf is mooi en clean opgenomen, maar zeker niet overgeproduceerd; Malkmus heeft de sound goed weten te vangen. Live maakt Canshaker Pi het ook waar door ontwapenend en energiek op het podium te staan. De geluidsmensen zijn er tijdens de show van de Amsterdammers beter in geslaagd om er dynamiek in te krijgen, maar het geluid blijft hier en daar nog wel wat ondefinieerbaar.
Wie goed luistert, kan horen dat de teksten van de songs verre van simpel zijn en juist behoorlijk scherp, zoals het grappig bedoelde “She was sucking off the chocolate off a Mars wrapper” in het energieke ‘We Had’. Er is inmiddels wat meer publiek komen opdraven, al blijft het nog op veilige afstand van het podium. De jongens van Canshaker Pi slaan hier geen acht op en spelen enthousiast veel nummers van de nieuwe plaat, gecombineerd met liedjes van ep Boomslang. Het in vergelijking met de rest van het album meer ingetogene ‘Crashed Car Running’, een favoriet van zanger Willem Smit, doet het goed bij het publiek. Teksten als “I live in a dream I just moved into” doen bijna poëtisch aan. In elk nummer gaan de gitaren op momenten alle kanten op, maar ze komen altijd weer samen tot een heerlijk samenspel met de ritmesectie.
Het afsluitende ‘Bruises’ weet het stugge Friese publiek vanavond toch enigszins aan het hoofdknikken te brengen. De band houdt het daarna voor gezien. Naast de tour langs alle poppodia is Canshaker Pi dit jaar weer geboekt voor Eurosonic Noorderslag, waar de groep op zaterdag 14 januari in de Oosterpoort zal spelen. Afgelopen jaar behoorde Canshaker Pi tot een van de twaalf meest veelbelovende acts volgens 3voor12. Het ziet ernaar uit dat de Amsterdammers net zo hard doorgaan in 2017 en het is te hopen dat ze komend jaar dan ook vaker zullen worden gedraaid op de radio.
Beeld: Oscar Anjewierden