Na het verzengend intense concert van Verapollwinnaars Otoboke Beaver een week eerder, is het wederom een Japanse band die acte de presénce geeft in Vera. Dit keer is het Bo Ningen, met een al even beduchte livereputatie. En hoewel de bandleden al een tijd in Londen wonen, is de groep de voor Japanse undergroundbands kenmerkende hang naar hard en extreem altijd hoog in het vaandel blijven houden. Toch is het, net als op de platen van Bo Ningen, niet alleen maar noise wat voorbijkomt op het podium.
Eveneens uit Engeland komt The Black Delta Movement [foto hierboven], dat een ruime handvol vroeg opgekomen bezoekers komt opwarmen met licht psychedelische rock met als gemene deler een fijn voortdreinende groove. De volumeknop staat meteen op standje hoog, zodat een onontkoombaar en bij momenten beklijvend geluid ontstaat. Toch kan dit muzikale spierballenvertoon niet verhullen dat de nummers binnen veilige grenzen blijven. De galm op de stem van zanger-gitarist Matthew Burr, die je op plaat bij de les houdt, is live afwezig zodat ook vocaal de middelmaat overheerst. Hier kunnen zelfs beroemde citaten uit ‘The End’ van The Doors in het afsluitende nummer weinig aan veranderen.
Dat het nog altijd luider kan, bewijst Bo Ningen [overige foto’s] vanaf de eerste mechanische elektronicatonen. Op een felrood verlicht podium van een ondertussen redelijk bevolkt Vera, doet het viertal tijdens het eerste kwartier een uitermate succesvolle poging om muzikale overrompeling te bewerkstelligen. Het geluid is meteen loepzuiver afgesteld, en dat is zeer knap gezien de vele instrumentale lagen die de complexe muziek kent. Tijd om naar adem te happen tussen de aanvankelijk door elektronica geleide nummers is er niet, want een nieuw nummer zetten de Japanse psychedelische muziekmeesters meteen in.
Op die manier rest je, met klapperende oren en wapperende broekspijpen, slechts overgave aan de experimenteerdrift van Bo Ningen. En ga je als vanzelf details ontdekken, die je de rafelranden opsturen van bijvoorbeeld jazz, hiphop (!) of krautrock, zonder dat een genre nu meteen de boventoon voert. Ondertussen beweegt de ambigue frontman, zanger en bassist Taigen Kawabe als een losgeslagen prooi over het podium, terwijl de overige twee vrijwel vlekkeloos spelende gitaristen het publiek steeds verder meeslepen in een schier eindeloze muzikale trip die zowel ijle hoogten als ronkende diepten aandoet. Na vijf kwartier is het alweer veel te snel voorbij, maar niet voordat Bo Ningen afsluit met een minutenlang crescendo van voortrazende, kolkende gitaarriffs en hamerdrums. Geen toegift, slechts Het Grote Niets rest.
