Elke undergroundclub heeft zijn huisfavorieten. In het geval van Vera in Groningen geldt dat absoluut voor Blonde Redhead. Het trio uit New York, destijds live nog een kwartet, won de befaamde Verapoll voor beste concert maar liefst tweemaal achter elkaar, in 1996 en 1997. In de ruim twintig jaar dat de band bestaat, leverde Blonde Redhead een aantal schitterende platen af vol stemmige en diep-melancholieke gitaar- en elektronicatonen. Met daaromheen zwermend de zowel kirrende als fluisterende vocalen van Kazu Makino en de desolate zang van Amedeo Pace.
Toch verscheen de laatste echt goede plaat alweer zo’n tien jaar geleden: het dromerige maar tevens puntige 23. Het laatste wapenfeit is de recent verschenen ep 3 O’Clock, die weinig toevoegt aan wat al gedaan is. Dat de liefde tussen Blonde Redhead en het Verapubliek allerminst bekoeld is, blijkt uit de goed gevulde, bijna uitverkochte zaal. En wat het drietal op plaat steeds minder lijkt te lukken, krijgt het op het podium bij vlagen wél voor elkaar: een onontkoombare muzikale intensiteit creëren.
En hoewel het geluid met name in het eerste deel van het optreden minder overdonderend staat afgesteld dan tijdens het vorige optreden in Vera in 2014, reikt een ritmisch ijzersterk en emotioneel geladen ‘Bipolar’ al snel verder dan de eerste rijen publiek. Het ietwat dun afgestelde geluid geeft wel een prachtige lading aan ‘Dr. Strangelove’. IJl, stemmig, maar vooral zweverig klinkend is het een onbetwist hoogtepunt van het concert. Net als een ander prijsnummer van 23, ‘Spring and by Summer Fall’, dat de groep groots maar zonder bombast en met een prachtig gitaaroutro voor het voetlicht brengt.
De stem van Kazu Makino klinkt bij momenten enigszins schor, maar ze heeft een dusdanig grote vocale reserve dat haar stem meermaals zorgt voor indrukwekkende momenten, zoals in het orkestrale ‘Elephant Woman’, waarin ze diep weet te raken. Toch verslapt met name in het meer recente werk de aandacht. Ondanks vaak prachtige gitaarlagen liggen wisselvalligheid en zelfs saaiheid op die momenten op de loer. De toegift maakt veel goed: het contrast tussen het mooi verstild gebrachte ‘For the Damaged’ en het in een vocale- en een gitaarchaos eindigende ‘Equus’ kan bijna niet groter zijn. Het geeft de ongrijpbaarheid van de formatie op een fraaie manier weer. Na afloop neemt Kazu Makino door vele handen te schudden uitgebreid afscheid van haar publiek. De liefde tussen Blonde Redhead en Vera is nog altijd zeer innig. De vraag is hierbij wel: voor hoelang nog?
Beeld: Peer (huisfotograaf Vera)