Het Belgische Jaguar Jaguar [foto hieronder] heeft twee ep’s uit en speelt in Paradiso zes nummers. De groep componeert indiepop, gewoon lekkere rockmuziek met af en toe een geweldige inval. ‘Out of Sight’ is zo’n liedje. Het nummer staat op de nieuwe – tweede – ep en wordt opgepept door een lekkere rap. Die rap is een geweldig intermezzo binnen een rockende track. ‘My Guess’ is de nieuwe single en sluit een half uur optreden af. Jaguar Jaguar mag bij het verschijnen van een debuutalbum opnieuw naar de Nederlandse podia komen.
Een van de medewerkers zet vijf flesjes bier op diverse plekken op het podium. Daarna maakt hij dezelfde wandeling met glaasjes water en flesjes Spa. Er staan vooral instrumenten op het podium. Twee verhogingen en verder geen overbodige tierelantijnen. De dj die voor Jaguar Jaguar nog opgewekte rockmuziek draaide, is waarschijnlijk vervangen. Zijn collega verveelt de zaal met een donkere brei aftandse disco. Het is alsof het grijs gedraaide vinylexemplaar van de soundtrack van het door Paul Thomas Anderson geregisseerde Boogie Nights (1997) nog een keer op de pick-up is gelegd. Als laatste steunt Barry White een slappe ‘Never Gonna Give You Up’ uit de speakers.
Het podium is donker. Muziek gecomponeerd door Ennio Morricone is te horen. Het is alsof elk moment Clint Eastwood te paard het podium op zal rijden. De vijf leden van Balthazar [bovenste foto en foto’s hieronder] lopen onder gejuich het podium op. ‘Do Not Claim Them Anymore’, een nummer van het album Rats (2012), wordt ingezet. De indie/pop/rock van de vijf Belgen vult Paradiso, de sfeer is aangenaam, de muziek past, de band heeft er duidelijk zin in en het publiek is gul met applaus. Na ‘The Boatman’, een track van debuut Applause (2010) verwoordt Maarten Devoldere het perfect: “Amsterdam, godverdomme.” Direct wordt ‘Wrong Vibration’ ingezet, een nummer van de vorig jaar uitgebrachte langspeler Fever.
‘Halfway’ is de nieuwe single, een compositie die prima in het oeuvre van Balthazar past. Devoldere vraagt bij ‘Changes’ aandacht voor geluidsman Filip Tonghe. Filip viert zijn verjaardag. Vanaf het podium gaat er een taart naar de geluidstafel, het publiek zingt de felicitatie en er volgt driewerf “hoera”.
Balthazar musiceert langs de uitgebrachte albums. Vier releases die misschien wat op elkaar lijken, maar vooral hoge kwaliteit gemeen hebben. Op het podium legt het vijftal nog een extra laag in de liedjes. De charmante maar soms wat nette muziek krijgt een zweem van transpiratie, is vanavond meer dan alleen superieure rock met prachtige details.
Balthazar is een groep met vijf frontmannen, vijf muzikanten die elk op geheel eigen manier bijdragen aan de kwaliteit van de groep. Gitarist Simon Casier opent ‘Fever’. Het eerste loopje op gitaar wordt met gejuich onthaald en zet de zaal in beweging. Gitaristen Jinte Deprez en Maarten Devoldere vallen in, toetsenist Tijs Delbeke vult op precies de juiste momenten aan. Halverwege neemt drummer Michael Balcaen het roer, of beter met de drumsticks, de regie over. ‘Fever’ ontvlamt, zet het podium in de fik, verwarmt de zaal naar toptemperaturen. Minutenlang leidt de groep de bezoekers. Er wordt meegezongen, Deprez dirigeert. “OK, let’s build it up again.” De mensen op de vloer zingen de tekst, de bezoekers op de balkons neuriën mee. Het is alsof alle kwaliteiten van een korendag in Paradiso op deze avond bij elkaar komen.
Voor toegift ‘You’re So Real’ opent drummer Balcaen op saxofoon. Devoldere volgt op akoestische gitaar, de overige leden zingen de refreinen. ‘Grapefruit’ krijgt een funky uitvoering. In afsluiter ‘Bunker’ komen alle kwaliteiten nog eenmaal aan bod. Balthazar is in de zaal nog beter dan in de studio. Vijf frontmannen zorgen voor een fantastisch optreden.
Mooie recensie. Wat zou next step voor Balthazar kunnen zijn? Waar liggen hun muzikale verten?