Al meer dan een decennium geeft het label Subroutine lucht aan diverse eigenwijze gitaarbands van Nederlandse bodem. Die gidsfunctie leidde tot fraaie releases van bands als Rats on Rafts en Nouveau Vélo. Een nieuwe loot aan de tegentonenboom is Baby Galaxy uit Maastricht. De band speelt bijna achteloos met de erfenis van caleidoscopische bands uit de jaren negentig als Built to Spill, Pavement en Silkworm, met als gevolg acht nummers met een naar adem doen happende dynamiek.
Het trio nam de nummers van Mighty Night live op. Gecombineerd met de gortdroge, naar Steve Albini neigende productie van Jack Shirley zorgt dat ervoor dat er volop ruimte is om de niet geringe ideeënrijkdom van Baby Galaxy tot volle wasdom te laten komen. Je weet niet welke zijweg een nummer inslaat, en juist dat maakt van Mighty Night een enerverende plaat waarop een band vooral zijn intuïtie lijkt te volgen.
De vlijmscherpe gitaarlijnen, gecombineerd met bedrieglijk lijzige zang en gelijk Shellacs Todd Trainers drammende drums, leiden meermaals tot momenten waar de liefhebber van dwarse gitaarmuziek naar op zoek is. Het meest fraaie voorbeeld is ‘Untitled’, waarin Baby Galaxy inventieve ritmes fraai verweeft met ontladingen van vuig gitaarlawaai. Van hetzelfde laken een pak is het zwaarmoedig getitelde ‘The Lonely End’. Toch is de groep ook tekstueel ongrijpbaar, want er is tevens ruimte voor absurdisme en humor.
Daarnaast kent de plaat ook zijn subtiele momenten, zoals in het licht naar wave neigende titelnummer, dat lang onder de oppervlakte blijft met ingehouden en prachtig berustende zang. ‘Bellyful’ begint eveneens dromerig, maar ineens is dat afgelopen en gaat de song over in een draaikolk van stroperig gitaargeluid. Het drietal heeft een plaat gemaakt waarmee je voorlopig nog niet klaar bent. En dat geldt zowel voor de veertiger die in de jaren negentig een band als Built to Spill grijs draaide als voor de jongere die muzikaal avontuur zoekt. Baby Galaxy klinkt vooral positief onberekenbaar.