In 2022 wordt een van de fijnste Nederlandse festivals, Welcome To The Village in Leeuwarden, helaas voor het laatst georganiseerd. Het optreden van het Belgische Avalanche Kaito groeit uit tot een festivalhoogtepunt. Het trio geeft een verpletterend staaltje afropunk ten beste, met zowel traditionele als moderne instrumenten. Op de dag dat het zeer coherente nieuwe album Tanvusse verschijnt, treedt Avalanche Kaito op in Vera.
Voorprogramma NYOS [foto hierboven] komt uit Finland en heeft de apparatuur en versterkers niet op het podium, maar op de zaalvloer geparkeerd. Een opstelling die de verpletterende noisepunkband Lightning Bolt tijdens de al even verpletterende optredens eveneens hanteert. Een band waar NYOS muzikale overeenkomsten mee heeft. En dan met name drummer Tuomas Kainulainen, die met een doeltreffende techniek in een moordend tempo bij momenten een constante break lijkt te spelen.
Maar er is meer. Geprogrammeerde elektronica- en geloopte noisegitaargeluiden, die laveren tussen hypnotiserend en pastoraal, vormen het muzikale sjabloon voor gitarist Tom Brooke om loos te gaan in avontuurlijk noisegitaarspel. De hard-zachtdynamiek van de meeslepende laatste plaat Waterfall Cave Fantasy, Forver benut het duo ten volle, zodat de aandacht niet verslapt. Zang is overbodig, het gaat om het neerleggen van een beeldende, bij tijd en wijle beklemmende sfeer. En daarin slaagt NYOS, bijna in het donker spelend, op geraffineerde wijze.
Kaito Winse komt uit Burkina Faso en is naast muzikant ook griot: iemand die de geschiedenis en tradities van het land doorgeeft met behulp van het vertellen van verhalen. In België ontmoet hij de leden van noisepunkduo Le Jour du Seigneur. Het trio besluit muziek te gaan maken onder de naam Avalanche Kaito [overige foto’s}. Het resultaat is opzwepende, dwarse maar bovenal unieke muziek waarin Winse zijn verhalen al zingend kan vertellen. Begeleid door de tegentonen van gitarist Nico Gitto en drummer Benjamin Chaval.
Het niet heel talrijk opgekomen publiek ondergaat een intrigerend optreden waarin de geluiden van traditionele instrumenten zoals fluit, trommel en mondboog op ingenieuze wijze worden verweven met die van moderne, zoals gitaar en zang. De bezwerende zang en bewegingen van Winse zijn daarnaast een prikkelende meerwaarde. Het vingervlugge, maar bovenal tegendraadse gitaarspel van Gitto schakelt daarbij net zo makkelijk tussen een dreigend grotestadsgeluid en opbeurend swingend. De virtuoze drumklanken van Chaval zijn van begin tot eind de aanjager van een caleidoscopisch totaalgeluid.
Het lijkt alsof Avalanche Kaito met de regelmaat van de klok aan het improviseren slaat, wat niet zelden tot een muzikale trance leidt die bij momenten het dwingende geluid van The Ex oproept. De gemene deler is hierbij een hecht spelende band die letterlijk al spelend met de vele muzikale bouwstenen een fijn samenhangend geheel weet neer te zetten. Een geheel dat swingt, het experiment opzoekt of met struikelnoise de aandacht opeist. Avalanche Kaito had met dit virtuoze optreden veel meer publiek verdiend.
