Michael Feerick is in 2004 nog een tiener wanneer hij als Amusement Parks On Fire een gelijknamige debuutplaat aflevert. Na jaren aanklooien op zijn slaapkamer in Nottingham speelt hij vrijwel alles zelf in. Het resultaat is een dikwijls verpletterend album vol invloeden uit shoegaze en noiserock, maar vooral een plaat met een bewonderenswaardige dynamiek tussen hard en zacht. De kritieken in de pers zijn lovend en voor even is Amusement Parks On Fire het lievelingetje van de gitaarunderground.
In 2005 komt het inmiddels tot een band uitgegroeide Amusement Parks On Fire voor een aantal optredens naar Nederland, en de show in Vera gaat niet als memorabel de boeken in. De roem is de band vooruitgesneld, de muzikanten zijn te weinig op elkaar ingespeeld. Een jaar later volgt tweede plaat Out of the Angeles, die meer van hetzelfde bevat maar lang niet slecht is. In 2010 is er het middelmatige Road Eyes, waarna in 2013 de stekker uit de band wordt getrokken.
Begin dit jaar verschijnt ineens een nieuwe ep van Amusement Parks On Fire, An Archaea genaamd. Het songmateriaal is zowel dromerig als hard en verrassend sterk. Er komt een tour waarbij vanavond Vera aangedaan wordt. Op deze bijna zomers warme avond is niet bijster veel publiek afgekomen op misschien wel het revanche-optreden voor dat van alweer dertien jaar geleden in Vera.
Het viertal komt op in het halfdonker en dat blijft zo gedurende het hele optreden. Het geeft ruimte om je aandacht te vestigen op de psychedelische beeldprojecties op de achtergrond. Deze passen prima bij de zwaar aangezette, maar bij vlagen melodieuze gitaarduels die op het podium worden uitgevochten. Vaker uptempo dan slepend en daardoor eerder het vroege werk van My Bloody Valentine in herinnering roepend dan dat van Slowdive, neemt de band je mee op een zowel dromerige als rauwe geluidstrip.
Het geluid is prima in balans zodat de af en toe emotioneel beladen zang van Feerick uitstekend uit de verf komt in het massieve en hoge volume. De muziek is bij vlagen net zo psychedelisch als de beeldprojecties, met minutenlang doordreinende, repeterende gitaarlijnen en van gitaareffecten doordrenkte geluidsweefsels. De echte uitschieters komen toch van de debuutplaat, met een donker en zwaar ‘Venus in Cancer’, maar vooral een van extra fraai aangezette gitaargolven voorzien en vocaal uitstekend gebracht ‘Eighty Eight’. Amusement Parks On Fire heeft bijna vijftien jaar later de hoge verwachtingspatronen ingeruild voor spelplezier en geeft zo een onderhoudend optreden weg, waarmee de band je geregeld bij de strot grijpt.
Beeld: Peer (huisfotograaf Vera)