De dagen dat Counting Crows grote hits scoorden, liggen al decennia achter ons. De jarennegentigklassiekers ‘Mr. Jones’ en ‘A Long December’ krijgen nog steeds veel airplay, maar de Amerikaanse rootsrockers zelf leken van de aardbodem verdwenen. Met hun eerste album in tien jaar tijd klinkt de band weer fris en gretig.
Zanger Adam Duritz komt net onder de douche vandaan wanneer hij de videocall activeert. De avond ervoor is hij aangekomen in Brussel. Drie dagen acclimatiseren voordat de Europese tournee begint. “Ik heb goed kunnen slapen en voel geen jetlag.”
Deze tournee staat in het teken van Butter Miracle: The Complete Sweets! Het nieuwe album is een uitbreiding op de ep-release uit 2021. “Ik zag dat niet als een ep”, zegt Duritz. “Het is één stuk muziek, een suite zogezegd. Elk van de vier nummers is geïnspireerd op het nummer wat ik daarvoor had geschreven. Ze lopen allemaal in elkaar over.”
Nu zijn daar vijf nummers aan toegevoegd. “Dat was geen vooropgezet plan. Ik schreef die pas twee jaar later, maar vond ze er goed bij passen. Eerste wilde ik er ook een suite van maken, maar dat voelde wat geforceerd aan.”
Glamrock
Hoewel de band bekendstaat om zijn typisch Amerikaanse geluid, is op dit werkstuk een duidelijke invloed van Britse acts als Mott the Hoople en David Bowie hoorbaar. Komt dit omdat deze nummers in Engeland zijn geschreven? “Nee, als tiener was ik al groot fan van die bands en ook van T. Rex. De teksten zijn wel geïnspireerd door mijn verblijf daar. Ik woonde op een boerderij van vrienden in het westen van het land.”
Het glamrockaspect zit met name in de achtergrondkoortjes die in veel nummers opduiken. “Dat klopt wel. Ik heb de afgelopen jaren meegezongen op de platen van Sean Barna. Hij heeft ook erg die Bowie-vibe. Zijn producer Dave Drago bedacht de meeste van deze partijen en ik heb hem gevraagd of hij ook ons hiermee kon helpen.”
Continu evolueren
Sinds het debuutalbum August & Everything After uit 1993 overdonderde de charismatische Duritz de muziekwereld met zijn intense performances en poëtische teksten. Het autobiografische gehalte hiervan is de laatste tijd afgenomen. Hoe komt dit? “Dat heeft vooral te maken met het werken aan een theaterstuk in 2010. Voor het eerst schreef ik niet over mijzelf maar over fictieve personages. Daarnaast maakten wij met de Crows in die tijd een coverplaat. Toen realiseerde ik me voor het eerst dat ik nog steeds al mijn emoties kon uiten maar dat dit niet puur vanuit mijn eigen perspectief hoefde te zijn. Dat gaf me zoveel nieuwe ideeën.”
Het geluid van de band evolueert ook constant. Elk album verschilt erg van elkaar. Is dit een bewuste keuze? “Nee, dat ontstaat gewoon. Dit wordt bepaald door wie je op dat moment bent, wat je inspireert en waar je zelf naar luistert. In August leerden we hoe we als band moesten samenspelen. Recovering the Satellites is een rockplaat en namen we op na twee jaar getoerd te hebben. Bij This Desert Life luisterde ik veel naar Sparklehorse en Radiohead en wilde ik ook met veel studio-spielerei bezig zijn. Met Hard Candy was ik erg gefocust op popmuziek en zocht ik voor elk nummer naar sterke hooks.”
Het mysterie van rock
Tussen 2018 en 2020 nam hij vanuit zijn appartement in New York een podcast op waarin hij muziek draait en uitvoerig het werk van bepaalde artiesten bespreekt – zoals The Faces, Daniel Johnston, Prince en The Posies. Duritz heeft een encyclopedische kennis van de geschiedenis van de rockmuziek. Hij groeide op in de jaren zeventig toen dit genre op zijn culturele hoogtepunt was en artiesten larger than life waren. Mist hij het idee dat het mysterie rond de rockster verdwenen lijkt te zijn? “Ik denk dat dat er nog wel is. Social media geven ons het idee dat wij iemand kennen, maar een artiest laat ook alleen maar zien wat hij of zij wilt. Ik hou wel van het directe contact dat je met je publiek kan hebben. In 1995 zat ik al op AOL-messageboards om met fans te praten.”
Hoe kijkt Duritz aan tegen de release van Electric Nebraska van Bruce Springsteen? Dit was de Heilige Graal onder de fans om ooit te horen. Nu het materiaal uitgebracht gaat worden zal de mythe hier omheen ook verdwijnen. “Ik ben gek op boxsets met onuitgebracht materiaal, behalve bij Bruce! Hij is de beste samensteller in de wereld ooit. Hij schrijft honderden songs maar kiest alleen de allerbeste voor zijn albums. Toen ik de boxset Tracks uit 1998 hoorde, dacht ik: oh my God, hij heeft alleen maar de goede keuzes gemaakt! Dylan laat bijvoorbeeld fantastische nummers liggen, ook wij hebben geweldig werk niet op een album gezet omdat het niet paste. Springsteen weet echter altijd de perfecte keuze te maken.”
Meegaan met de tijd
Na de release van Somewhere in Wonderland in 2014 nam Duritz afstand van muziek. Toeren deed de band nog wel, maar van schrijven en opnemen had hij even genoeg. De reden hiervoor was de teleurstellende respons op het album. Hij sprak uit dat hij geen idee meer had hoe je muziek aan de man moest brengen. Heeft hij inmiddels bijgeleerd? “Ik denk dat niemand meer weet hoe je muziek moet promoten (lacht). Ik maak nu veel video’s vanuit huis die we op Instagram en Tik Tok posten. Of iets viraal gaat lijkt wel een kwestie van geluk te zijn.”
Hoe ziet Duritz’ eigen muziekconsumptie eruit? “Ik organiseer elke november een muziekfestival in New York met veel kleine, onbekende acts. Daardoor krijg ik altijd veel dingen aangeraden. Ik gebruik ook al heel lang Pandora. Daar heb ik stations aangemaakt die me nieuwe dingen laten horen. Recentelijk heb ik zelf Oscar Peterson herontdekt. Een van de beste jazzpianisten ooit. Ik kwam een reel van Alice Shapiro op mijn feed tegen die iets van hem speelde. Dat raakte mij heel erg. Inmiddels heb ik twintig lp’s van hem besteld.”