Ruim drie jaar geleden is het alweer dat de allerminst gehoorschade beperkende New Yorkse formatie A Place to Bury Strangers een plaat afleverde. Op Transfixiation flirtte de band met onder andere garagepunk en nowave om je een psychedelische rocktrip te bezorgen, met zwaar door de zelfgemaakte effectenmangel gehaalde gitaargeluiden. In de tussentijd deed A Place to Place to Bury Strangers wat het trio toch eigenlijk het liefst doet: optreden tot ze er letterlijk bij neervallen. Wie de band live aan het werk zag, zal beamen dat de concerten een overweldigende ervaring zijn met een verzengend hoog geluidsvolume.
Ondertussen nam Lia Simone Braswell plaats achter de drumkit, en op de nieuwe plaat Pinned zingt ze ook meteen een deuntje mee. Haar zang vormt een geslaagde tegenhanger voor de ontzielde vocalen van zanger/gitarist en gitaareffectpedalenbouwer Oliver Ackermann. Toch blijven de écht overrompelende songs die voorgaande platen zo goed maakten uit, en voegt de band iets nadrukkelijker beats en andere elektronica toe. Zoals veel bands die na een plaat of drie weleens iets nieuws willen. En dan bedenk je je soms: bestond Motörhead nog maar, want daarvan wist je wat je eraan had.
Natuurlijk klinkt A Place to Bury Strangers kil en industrieel en de teksten zijn allerminst van de opbeurende soort. Maar de ietwat brave productie zorgt er eveneens voor dat de groep nooit daadwerkelijk uit de bocht vliegt. Waar de kwaliteit van de songs op eerdere platen vaak werd weggemetseld in een muur van gitaargeluid, komt het degelijke niveau nu wel bloot te liggen in het enigszins brave geluid. Het geeft wel lucht aan fraaie baslijnen en een zweverige gitaarlijn op zijn tijd.
Maar net als je denkt dat de wisselvalligheid gaat zegevieren op Pinned, levert de band in de tweede helft van de plaat nog een paar prima nummers af: het sfeervolle en berustende ‘Was It Electric’ en het zeer beeldende ‘I Know I’ve Done Bad Things’. Dan gaat er eindelijk een beetje onderhuidse dreiging uit van de muziek van A Place to Bury Strangers. Toch is voor de plaat als geheel de conclusie gerechtvaardigd: op Pinned blaft de band behoorlijk, maar bijt hij niet.