Al bijna dertig jaar leidt Patterson Hood met zijn band Drive-By Truckers je door de Amerikaanse cultuur. Van de geschiedenis van het Zuiden, en karakterschetsen van criminelen, soldaten en brave burgers tot aan de huidige politieke tumult. De geboren verhalenverteller werpt op zijn vierde soloalbum nu de blik op zichzelf.
Het autobiografische gehalte van Exploding Trees & Airplane Screams had Hood pas laat door. “Toen ik met de volgorde van de tracklisting bezig was, realiseerde ik me dat er een duidelijk thema aanwezig was”, zegt hij. “Dit is mijn coming of age story, maar dan omgekeerd. Het begint met ‘Exploding Trees’ over een natuurramp in Alabama die vlak voor mijn dertigste verjaardag plaatsvond. Het slotnummer is ‘Pinocchio’ en kijkt terug op hoe ik als kleine jonge geobsedeerd was door die film. Het eerste teken van mijn autistische aard, denk ik.”
Via een videocall vertelt Hood dat de ontstaansgeschiedenis van dit project begint bij zijn verhuizing naar de stad Portland, Oregon. Met zijn gezin vertrok hij in 2013 vanuit Athens, Georgia daarnaartoe. “Ik kende er weinig mensen, maar raakte al snel goed bevriend met Chris Funk – de gitarist van The Decemberists. Ook als we samen speelden was er een sterke klik. Met hem wil ik wel eens een plaat maken, dacht ik gelijk.”
Samenwerken met een sterrencast
Funk heeft uiteindelijk het album geproduceerd. Uit zijn grote archief met nummers pikte Hood het soort die hij niet bij de Truckers vond passen. “Van het type nummers die we live nooit spelen en die snel vergeten worden maar die juist mijn persoonlijke favorieten zijn.” Tijdens de coronaperiode werkte de nu 61-jarige Amerikaan veel aan zijn pianospel. Funk stond erop dat hij bij de opnames de pianopartijen dan ook voor zijn rekening nam. Iets waar Hood bevreesd voor was. “Ik wilde deze zelf juist door iemand anders in laten spelen, maar het is goed gekomen”, lacht hij.
Een sterrencast van muzikanten diende zich wel aan om andere partijen in te vullen. Zo duiken onder meer Steve Berlin (Los Lobos), Kevin Morby, Phil Cooke en het voltallige Wednesday op. Mede dankzij de inbreng van Katie Crutchfield (Waxachatee) is ‘The Forks of Cyprus’ zelfs een van de mooiste liedjes van het jaar geworden.
De samenwerkingen verliepen allemaal voorspoedig. “Iedereen die ik vroeg, wilde meewerken. Daar ben ik heel dankbaar voor. Een aantal kwam langs in de studio en anderen hebben zelf thuis opnames gemaakt. Iedereen voegde hun eigen ideeën toe en toch voelt het aan als een geheel. Ik heb heel veel plezier gehad met het maken van dit album.”
Inspiratiebron
Hood raakt vervolgs niet uitgepraat over hoe groot fan hij is van Wednesday en Waxachtee. Op zijn beurt wordt hij door deze acts, maar ook door andere alt.countrytalenten als M.J. Lenderman, Friendship en S.G. Goodman, als voorbeeld gezien. Hoe voelt dat? “Dat is heel eervol, temeer omdat zij ook allemaal mijn favoriete nieuwe artiesten zijn. Het maakt de Truckers ook nog steeds relevant. Iets wat na al die jaren die wij nu bezig zijn moeilijk is om te bereiken.”
Een ander eerbetoon viel hem ten deel in The Horse, het meest recente prachtboek van Willy Vlautin. Het verhaal gaat over een verwoed liedjesschrijver die een leven met gebroken dromen leidt. In het nawoord wordt Hood genoemd als inspiratiebron. ”Ik hou van Willy. Hij is een heel goede vriend”, zegt Hood terwijl hij met veel interesse naar het hoesontwerp van de Nederlandse uitgave kijkt. “Dit is een van de weinige boeken die het muzikantenbestaan goed weergeeft. Ik zie mijzelf wel terug in het karakter, ja. Als ik minder geluk had gehad en mijn overlevingsmechanisme minder sterk was geweest, dan had ik ook zo kunnen eindigen.”
Omgekeerd heeft een ander boek van Vlautin, The Free, hem geïnspireerd. “Op het Truckersalbum English Ocean staat ‘Pauline Hawkin’. De naam van een hoofdpersonage die verpleegster is en heel zwaar werk doet. Er zit een hartverscheurende scène in waarin zij voor het eerst in jaren op een date gaat en merkt dat ze al heel lang geen blijdschap heeft ervaren. Daar heb ik een nummer op gebaseerd.”
Een van de kernmerken in Vlautins schrijven is hoe hij altijd onbeduidende etenswaren als het mooiste gerecht ooit kan doen laten overkomen. Hood lacht: “Dat vind ik prachtig! Ik noem dat de Tom T. Hallregel. Hij is the king of storytelling. Hij laat je altijd weten wat zijn karakters in zijn nummers eten. Die details maken een verhaal zoveel echter.”
Donkere gedachten
Op Exploding Trees & Airplane Screams geeft Hood zich helemaal bloot. Op ‘A Werewolf and a Girl’ beschrijft hij zijn ontmaagding, terwijl hij zichzelf op ‘Pinocchio’ met een strenge blik bekijkt, getuige een zin als “Trying to get a grip on my constant bitching.“ “Dat schreef ik tijdens de lockdown. Een heel donkere periode voor mij. Hoewel ik moet zeggen dat ik mijn gezin wel tegen mijzelf beschermd heb. Ik was echt verdwaald. Ik heb geen hobby’s buiten mijn muziek. Daarnaast zat ik in zware financiële stress en konden we ons huis verliezen. Met de Truckers hadden we in 2019 juist een lange pauze genomen omdat we in 2020 zouden beginnen aan een tour van vijftien maanden, die dus in duigen viel.”
De worsteling om een goede man te zijn komt ook terug in ‘The Rightous Path’. Een hoogtepunt in het oeuvre van de Truckers. “Critici zeggen over Brighter Than Creation’s Dark dat het een veel te lange plaat is. Ik ben het daar wel mee eens, maar het gekke is dat ik toen we de opnames hadden afgerond merkte dat er nog iets aan ontbrak. Dat gevoel liet me niet los. Op de dag dat ik het idee voor de song kreeg had mijn vrouw juist mijn hulp nodig voor iets met de kinderen. Ik zei ‘ja, ja ik kom’ en schreef het heel snel. De week erop namen we het op met de band en werd het gelijk afgemixt zodat het nog met de mastering van de plaat mee kon.”
Soloshows
Op 1 november speelt Hood op het Take Root festival in Groningen. In 2019 stond hij daar al eerder met zijn band [foto links]. “Dat weet ik nog goed. Willy speelde er die dag ook met The Delines. Ik heb er heel veel zin in. Ik ga veel werk van mijn soloalbums spelen. Dat doe ik wel samen met mede-Trucker Jay Gonzales die op toetsen en zang meedoet.”
Een fles Jack Daniels neemt hij niet mee het podium op. Hood glimlacht: “Nee, ik drink voor een show nu alleen nog wat rum. Als ik zoveel zou drinken als twintig jaar terug dan zou ik nu dood zijn. Iedereen in de band is er wel mee gestopt. Matt, de bassist, was de zwaarste drinker van ons en is nu negen jaar sober en ook (medeoprichter) Mike Cooley staat al twee jaar droog.”
De optredens in Europa deze herfst markeren het einde van het soloproject. Momenteel werken hij en Cooley aan nummers voor de volgende Truckersplaat. “Wij willen nog steeds ons beste album ooit maken. Het is alweer even geleden. In 2022 brachten we Welcome 2 Club XIII uit. Er heeft nog nooit zo’n lange tijd tussen onze albums gezeten. Hoewel ik sinds corona elk besef van tijd verloren ben!”
Openings foto: credit Jason Thrasher, live foto door: Peter