White Denim – Performance Kort allegaartje overtuigt niet

In 2005 staat de wieg van White Denim bij een concert van de groepen Parque Touch en Peach Train. Niet veel later emigreert Lucas Anderson van Parque Touch naar Rusland en besluiten de drie overgebleven leden verder te gaan als White Denim. De groep bakt nummers van ingrediënten uit dub, punkrock, psychedelica, progressieve rock, soul en jazz. Jammend componeert de groep nieuwe nummers en tempowisselingen zijn in elke compositie essentieel. In 2007 is er debuut-ep Let’s Talk About It, vier nummers die aanvankelijk alleen op vinyl verschijnen.

Debuutalbum Workout Holiday stamt uit 2008. Performance is de achtste plaat van het kwartet uit Austin, Texas. Over eerdere albums is het nodige te zeggen. Met Fits (2009) brak de groep door naar het grote publiek, Last Days Of Summer (2010) was een verzameling tracks vol garagerock en psychedelica, die de groep sinds de oprichting speelde en Stiff  (2016) was een schijf Amerikaanse commerciële rock, die terecht weinig positief ontvangen werd door pers en fans. Performance is een 32.45 minuten durend, negen nummers tellend werkstuk dat bij elke draaibeurt wisselende kritieken oproept…

Opener ‘Magazine’ is een uptempo rocktrack, een tikje alternatief maar goed in het gehoor liggend. Het is stomende Amerikaanse rock van de allerbeste soort. Daarna wordt het kommer en kwel. ‘Performance’ is daarna een dertien-in-het-dozijnliedje, een nummer dat tijdens repetities spontaan kan ontstaan en daarna in het repetitiekot had moeten blijven. ‘Fine Slime’ is een sluipend liedje, zelfs even verslavend maar is in de refreinen uiteindelijk niet veel beter dan ‘Performance’.

En het wordt niet veel beter. ‘Double Death’ is met afsluiter ‘Good News’ de uitzondering. Het is zo’n typische albumtrack. Tikje experimenteel, ingewikkeld handgeklap, kopstem, onbegrijpelijke tekst en dus goede kost voor de diehardfan. ‘It Might Get Dark’ en ‘Sky Beaming’ zijn nummers die op een box met al het materiaal van Steely Dan weggelaten zouden worden.

Bij ‘Backseat Driver’ is het lastig om de concentratie terug te vinden. Er zit in eerste instantie wel venijn in de vocalen maar uiteindelijk is het nummer niet veel beter dan de voorgangers. Een liedje dat steunt op een ideetje, een losse inval dat niet verder ontwikkeld is.

In afsluiter ‘Good News’ is er de leidende akoestische gitaar. Lekkere track, goed nummer, ruim drie minuten goede rockmuziek met inhoud. ‘Good News’ is zo’n nummer dat keer op keer gedraaid wil worden, aandacht eist en bij meerdere draaibeurten aan kwaliteit wint.

Performance is een album met vooral dieptepunten. Bij een schijf – het woord langspeler is niet aan de orde – van 32.45 minuten is het ‘Good News’ dat de lijdensweg slechts een ruim half uur duurt.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *