Welcome to The Village: de zaterdag (21-07-2018) Begeerte, een kalimba en zelftherapie

De zaterdag is traditioneel de belangrijkste dag op Welcome to The Village en de dagkaarten zijn dan ook uitverkocht. Toch wordt het pas aan het eind van de dag – wanneer de hitte wat draaglijker wordt – wat drukker op het ruim opgezette festivalterrein.

OOO

Rond een uur of twee liggen de eerste mensen in het water en zijn de meeste herstelbiertjes wel genuttigd. In de Grauwe Kat speelt OOO ‘wakkerwordenpunk’ voor de mensen die de slaap nog uit hun ogen moeten wrijven. De drie dames komen uit de immer bloeiende scene rond Vera in Groningen en de goed verstaander weet dan wel genoeg: met een paar akkoorden en veel enthousiasme harken ze zich door hun opgenaaide garageliedjes heen. Niks nieuws onder de zon, maar altijd leuk. (BB)

Birth of Joy

Euforische drumsolo’s, bezwerende orgels en een sixties vibe waar de tent van uit elkaar valt; dat is wat je kunt verwachten bij Birth of Joy [bovenste foto]. Ondanks dat de band van eigen bodem zo geïnspireerd wordt door de psychedelica van de jaren zestig en zeventig, weet het drietal er in geheel eigen stijl een moderne twist aan te geven. Voornamelijk met de tracks van het recent uitgebrachte album Hyper Focus laten de heren de standaard rock-’n-rollsound stukje bij beetje achter zich. Punk, stoner, progrock en jazz nemen afwisselend de overhand, en alles wat er vanmiddag bij Birth of Joy op het podium gebeurt, wordt met open armen ontvangen. (HW) 

Kanipchen Fit

Kanipchen Fit

Empee Holwerda maakte ooit deel uit van de dwarse Amsterdams/Friese rockformaties Lul en Solbakken. De Amerikaanse Gloria Williams is kunstenares, zangeres, dichteres en activiste tegen discriminatie. Samen vormt het echtpaar Kanipchen Fit, dat in de teksten eveneens activistische thema’s aansnijdt. Op een basis van beats maakt het duo door postpunk gestuurde rock, waarbij Holwerda zijn typische, donkere gitaarspel uit het verleden behouden heeft. En dat betekent prachtig kronkelende en melodieuze geluiden, waarbij het in de uptempo songs klinkt als The Feelies in mineur. Er komt een aantal fraai verweven composities voorbij. Hoewel ze niet altijd even zuiver zingt, houden de energieke zang en dans van Williams de aandacht eveneens vast. (AR)

Troubled Horse

Troubled Horse

Vanuit de Zweedse stad Orebro krijgen we te maken met Troubled Horse. De stonerband mikt op een zomerse garagesound met zware blues- en sixtiestonen. Laat je niet verblinden door de gecontroleerde kreten en de snerpende gitaren: het viertal is niet onbekend met het uitwerken van prachtige composities. Spijtig genoeg wordt daar te weinig mee gedaan, en komen er voornamelijk nietszeggende rocksongs voorbij. Toch valt er niet over te twisten dat er getalenteerde muzikanten op het podium staan. Energiek en vol ervaring weet Troubled Horse een vermakelijke show neer te zetten. (HW)

Mufrika Edward

Mufrika Edward

Uit Zambia komt Mufrika Edward. De jonge gitarist heeft een bijzonder instrument meegenomen: de kalimba. Deze duimpiano bestaat uit een kalebas-achtige klankkast met daarin metalen tongetjes die de klanken voortbrengen. Gekoppeld aan zijn emotioneel geladen zang levert dat aan het begin van het optreden een aantal boeiende momenten op. Wanneer Edward de kalimba inruilt voor een akoestische gitaar, wordt het minder avontuurlijk. Hoewel de zang zalvend blijft, is het gitaarspel te weinig afwisselend en kabbelt het optreden iets te veel voort. Tegen het eind van het optreden brengt publiekparticipatie nog wat leven in de brouwerij, maar het is te weinig om van een beklijvend optreden te kunnen spreken. (AR)

Wende

Wende

Het grootste applaus van de dag gaat naar Wende Snijders, voor wie de Grootegast afgeladen vol is gelopen. Dat is goed te begrijpen, want de zangeres is een van de meest expressieve performers van het Nederlandse poplandschap. Op Mens, haar meest recente plaat, gaan de liedjes over ‘hoe je mens bent te midden van andere mensen’ en zoekt ze naar de zin van liefde, lust, boosheid en het leven in het algemeen. Dat klinkt ietsje ambitieus en hoogdravend en dat is het ook wel. Bij momenten heeft het optreden wat weg van zelftherapie voor weifelende dertigers. Daar staat tegenover dat Snijders een bevlogen, innemende en vooral uitstekende zangeres is, die moeiteloos een zaal om haar vingers windt. Haar twee begeleiders brengen lucht in het optreden met knisperende en stuiterende elektronica, zoals in het mooie ‘Buenos Aires’ of in de furieus gebrachte versie van Jaques Brels ‘Au Suivant’. Je hoopt voor Snijders dat ze vindt waar ze zo naar op zoek is. Maar als die zoektocht haar zo veel inspiratie en mooie muziek brengt, mag ze nog best even blijven speuren. (BB)

The Mystery Lights

Mystery Lights

De spiegelzaal, zoals Blessum in de volksmond wordt genoemd, houdt met moeite haar glaswerk in het frame. Allesbehalve mysterieus razen de snerpende gitaren en de ijzeren kreten van zanger Mike Brandon door deze spiegelzaal. Het Amerikaanse vijftal mixt blues, soul, surfrock en sixties tot een sexy sound die zalen vult en mensen aantrekt. De muziek voelt vertrouwd en de dansmoves van Brandon slepen je mee zijn wereld in. Wanneer ‘Too Many Girls’ wordt ingezet, wordt er luidkeels meegezongen. De hevige echo dreunt na afloop nog even door.

The Subways

The Subways

Billy Lunn, Charlotte Cooper en Josh Morgan zijn klaar voor een feestje. Het drietal vormt samen de Britse punkrockformatie The Subways. Ze staan bekend om hun explosieve liveshows en stellen ook nu zeker niet teleur. Cooper trekt overduidelijk de meeste aandacht: de extravagante dame staat geen seconde stil en speelt stukken beter dan collega Lunn. The Subways wisselen soepel af tussen duet en samenzang, waarbij vooral dat laatste goed ten gehore valt. Met zo’n grote dosis enthousiasme is de plek op het hoofdpodium Bontebok zeker verdiend. (HW)

Mark Lanegan Band

Mark Lanegan Band

Mark Lanegan is een hele grote meneer in het internationale gitaarlandschap. Hij speelde in het legendarische Screaming Trees, werkte samen met Kurt Cobain, leden van Pearl Jam en Queens of the Stone Age. Om er maar een paar te noemen. Maar als een van de headliners valt hij met zijn eigen Mark Lanegan Band toch een beetje door de mand. De kracht van Lanegans muziek schuilt in de combinatie van grungy gitaarliedjes en roestbruine croonzang. Die stem heeft hij nog steeds, maar de muziek is erg flets. Zo klinkt prijsnummer ‘Hit the City’ van het album Bubblegum wel heel slap en inspiratieloos en dat geldt eigenlijk voor het hele optreden. Het is alsof Lanegan en zijn band de zwartromantische liedjes over drugs en seks inmiddels zo vaak hebben gezongen dat ze er zelf niet meer in lijken te geloven. (BB)

Warhaus

Warhaus

Podium Grootegast wordt vanavond afgesloten door het geliefde Warhaus. Vanaf het eerste moment valt het festivalgevoel van de bezoeker af en wordt hij opgezogen in de prachtige stem van de Belgische Maarten Devoldere, die je waarschijnlijk wel kent van Balthazar. Met een sfeervolle lichtshow pakken de melancholische songs je bij de strot en een heel uur lang staat de menigte, die tot ver buiten de tent staat, met open mond heen en weer te wiegen. Feeëriek, muzikaal en uitermate rauw weet Devoldere zich te plaatsen tussen de hartstochtelijke passie van Nick Cave en de intieme zachtheid van Leonard Cohen. De songs volgen elkaar op en elk nummer brengt de show dichter bij de climax. ‘Mad World’ en ‘Love’s a Stranger’, beide afkomstig van het in 2017 uitgebrachte album Warhaus, zijn duidelijk de publieksfavorieten. Warhaus is geloofwaardiger dan ooit, en Welcome to The Village begeert hem. (HW)

Listener

Zanger en gitarist Dan Smith van het Texaanse Listener zet hele bomen op over van alles en nog wat tijdens de, zoals de band het zelf omschrijft, talkmusic die de band ten gehore brengt. Het geluidsvolume is hoog, en gekoppeld aan onder andere stuwende postrockgitaarklanken en hamerdrums levert dit een bijzondere combinatie op. De muziek heeft wel wat weg van The Lapse, maar de bij vlagen indrukwekkende dynamiek geeft de band iets eigens. De emotioneel geladen voordracht van Smith maakt indruk, maar kan niet voorkomen dat de songs na enige tijd enigszins inwisselbaar klinken. Toch is Listener een van de verrassingen van de festivaldag.

Listener

Weval

Het is een gokje van de organisatie om Weval de dag op het hoofdpodium te laten afsluiten. Toch pakt het uitstekend uit om het Amsterdamse elektronicaduo deze prominente plek te geven. Weval is het slaapkamerstadium allang voorbij en geeft een bedwelmend optreden met prachtig gelaagde synthtonen en pruttelende beats. Tot een climax komt het zelden, maar dat is juist de subtiele kracht van Weval: het duo vindt een boeiende balans tussen dromen en dansen, waar menigeen in het talrijk opgekomen publiek volledig in opgaat.

The Homesick

Het gaat crescendo met The Homesick: het Dokkumer trio toert door heel Europa en stond dit voorjaar als enige Nederlandse band op het pretentieuze SXSW-festival in Texas. Het vele toeren heeft The Homesick goedgedaan: zanger Elias Elgersma durft zijn vocale grenzen meermaals op te zoeken en het landerige is uit het spel verdwenen. Eigenwijs als ze zijn, speelt het trio geen voorspelbare festivalset en zoekt het in bijvoorbeeld de verpletterende opener het experiment op. Gemene delers blijven de prachtig twinkelende gitaargolven die de band live zo onontkoombaar maken. Met een gloedvol optreden is The Homesick een hoogtepunt van de dag. (AR)

Tekst: André Rozendaal, Helen Wittebol en Bart Breman
Beeld: Oscar Anjewierden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *