Vera Zomercafé: Subroutine en Lepel presenteren Zea, Lewsberg en The Lumes (12-08-2017) Van indrukwekkende akoestische muziek naar verzengende noise

Al meer dan tien jaar geeft het eigenwijze label Subroutine lucht aan al even eigenwijze gitaarbands van Nederlandse bodem, zoals Rats On Rafts en Nouveau Vélo. Samen met Lepel Concerten programmeert het label tijdens Vera’s Zomercafé een drietal acts: Zea, Lewsberg en The Lumes. Make A Fuzz was erbij.

Zea

Naast zanger en gitarist van The Ex is Arnold de Boer actief in het Amsterdamse Zea (zie foto bovenaan), dat eerst als band schots en scheve indiepop maakte en sinds 2008 het soloproject is van De Boer. Met het Friestalige Moarn Gean Ik Dea leverde hij zijn meest persoonlijke en sobere plaat af. Belangrijke thema’s in de teksten zijn het verstrijken van de tijd en de dood. De songs worden hoofdzakelijk uitgevoerd op akoestische gitaar en zijn mede daardoor van een directheid en puurheid die je van begin tot eind bij de keel grijpen. Op het podium van Vera is dat niet anders.

Met gesloten ogen brengt De Boer de minimalistische nummers ten gehore, waarbij de meest ingetogen songs de meeste indruk maken, zoals het emotioneel gebrachte ‘Moarn Gean Ik Dea’ of het berustend en zeer sterk gezongen ‘Ik Kin Der Net By’. Sommige nummers ondersteunt hij met beats en lichte noise-effecten, zodat een aangename gelaagdheid ontstaat. Nadat De Boer vrijwel alle nummers van Moarn Gean Ik Dea heeft gespeeld, is er nog ruimte voor een aantal boeiende, dwarse popnummers. Het optreden van Zea is indrukwekkend en van een grote schoonheid.

Lewsberg

Lewsberg is een band uit Rotterdam, die bestaat uit leden die hun sporen hebben verdiend in bands als Eklin, Naive Set en Rats On Rafts. De zanger/gitarist gaat gekleed in de beste Feelies-stijl: oversized overhemd en keurige pantalon. Ook muzikaal lijkt de intelligente gitaarpop van Lewsberg met repetitieve gitaarlijnen op die van The Feelies, maar dan minder neurotisch en in een lagere versnelling.

De groep heeft tijd nodig om op gang te komen, en hoewel de zang vrij dun blijft, eisen de fraai verweven gitaarpartijen steeds meer aandacht op. Invloeden als postrock en noiserock laten zich gelden, maar tot echte uitbarstingen van lawaai komt het niet. Zo houdt Lewsberg de spanning vast, met bovenal uitstekende songs.

The Lumes

De laatste band van de avond laat er geen muzikaal gras over groeien. Het eveneens Rotterdamse The Lumes speelt verzengende noiserock die laveert tussen My Bloody Valentine en A Place to Bury Strangers. De band speelt bijna in het donker, met af en toe stroboscooplicht en rook. Het past prima bij de dreinende klanken die het trio laat horen.

De zang verzuipt bijna in het hoge geluidsvolume, maar komt gedurende het optreden toch beter bovendrijven. Hoewel niet elk nummer even goed is, geeft de groep af en toe een bijtende punkdraai aan het materiaal, zodat je toch bij de les blijft. The Lumes sluiten aan bij wat al gedaan is in het noiserockgenre, maar geven niettemin een bij vlagen boeiende geluidstrip ten beste.

Beeld: Bob de Vries

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *