The Bats – The Deep Set Tijdloos mooie janglepop uit Nieuw-Zeeland

Als je bescheidenheid op muziek kon zetten, zou het klinken als The Bats. De Nieuw-Zeelandse band speelt al sinds 1982 ingetogen gitaarpop, met bitterzoete melodieën en in elkaar vervlochten gitaarlijnen. The Bats is als het stille, onopvallende jongetje achter in de klas, dat veel meer kan dan je op het eerste gezicht denkt. Want hoe onopvallend de muziek op het eerste gehoor soms ook klinkt: The Bats is een enorm invloedrijke band gebleken, die veel te weinig aandacht krijgt.

The Deep Set, het negende album, wijkt qua sfeer en liedjes heel weinig af van het voorgaande werk. Goed, zanger Robert Scott zingt iets wankeler dan eerder, maar verder speelt de band dezelfde melodieuze, dromerige muziek die ze al jaren spelen. Het zijn liedjes die bijna ongemerkt in je hoofd blijven zitten. Het prachtig droevige ‘Rooftops’ is er zo eentje: een nummer dat net als het bijna speels voorthuppelende ‘Antlers’ behoort tot de beste nummers die ze ooit schreven. Liedjes die betoveren door de prachtige samenzang tussen zanger Robert Scott en de met sfeervolle licks strooiende gitariste Kaye Woodward.

Niet alles is natuurlijk zo raak als die twee liedjes. De grens tussen dromerige melancholie en vrijblijvend voortkabbelen is in ‘No Trace’ of ‘Durkestan’ net iets te dun. Maar zelfs dan nog zijn de jangly gitaren en de lome melancholie als een warm bad. De Nieuw-Zeelanders spelen inmiddels 35 jaar samen en iets anders dan de ingetogen gitaarpop die ze al vanaf hun begintijd spelen hoef je niet te verwachten. Dat is ook nergens voor nodig. De gitaarpop van The Bats is tijdloos mooi.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *