Het debuutalbum van Starcrawler telt tien nummers en duurt minder dan achtentwintig minuten. Het viertal heeft voor het debuut nog een single uitgebracht. Dat is dus maximaal vijfendertig minuten materiaal. De belangrijkste vraag voor het optreden is of Starcrawler liedjes genoeg heeft voor een toegift!
De dj in de bovenzaal van Paradiso laat duistere, gruizige postrock horen. De keuze is ongelukkig en vooral nauwelijks te verstaan. De man draait grauwe en grijze muziek. Het is het zoveelste voorbeeld van een organisatie die binnendruppelende bezoekers niet onthaalt met lekkere muziek.
Starcrawler is een viertal jonge muzikanten uit Los Angeles. In 2016 loopt gitarist Henri Cash zangeres Arrow de Wilde tegen het lange lijf. Kort daarna wordt de ritmesectie Tim Franco (bassist) en Andy Smith (drummer) gevonden. Direct na de eerste optredens krijgen de harde punkrocksongs vele etiketten. The Cramps, Yeah Yeah Yeahs, Alice Cooper en The Ramones worden genoemd. In Nederland geeft de groep op London Calling (2017) een prima show.
Debuut Starcrawler is opgenomen met Ryan Adams achter de knoppen in zijn Pax-Am Studio. Adams is vanaf het eerste moment fan en twittert de vingers blauw over de kwaliteiten van de groep. Natuurlijk wordt de release opgemerkt. “This is what would have happened if Ozzy Osbourne and Patti Smith had got together in 1975”, schrijft een journalist. Het label Rough Trade stapt in en tekent de groep. Voor het optreden van 22 januari zijn 83 kaartjes verkocht. Starcrawler is nog niet echt doorgebroken naar het grote publiek.
De drie muzikanten openen de show. ‘Castaway’ ontbreekt op debuut Starcrawler. Henri Cash staat voor op het podium en geselt de snaren van zijn gitaar. Arrow de Wilde rent de planken op. Ze is lang, dun als een breinaald en kleedt zich opvallend. De jarretels hangen nauwelijks opwindend onder haar magere billen. Ze trekt met enige regelmaat haar korte broek uit haar kruis. De haren zijn rood en geverfd. Alles aan De Wilde is lang, mager en nauwelijks sexy. Ze draagt verder veel glitters, En toch is het fascinerend om naar deze vrouw te kijken. Ze provoceert en charmeert en doet dit binnen elke zin van elk nummer. De Wilde is zo dun als Joey Ramone, durft achter de microfoon vandaan te komen, stapt de zaal in en dringt zich zingend op aan wat bezoekers. Na beluistering van het debuut en het kijken naar een optreden is één ding duidelijk. De Wilde is in de studio vocaal vele malen beter dan op het podium.
Bij afsluiter ‘Chicken Woman’ stapt de zangeres opnieuw de bovenzaal in. Ze bonkt knalhard op de voorste rijen en zet in luttele seconden een moshpit in beweging. Twintig bezoekers gaan mee in de draaimolen. De Wilde stapt na twintig seconden uit en vlucht bijna onzichtbaar langs de zijkant van de zaal naar het trappenhuis. De mallemolen van op elkaar in dansende bezoekers verliest snel deelnemers. Na twee minuten dansen er nog vier fans en wordt er bijna voorzichtig om een toegift geroepen. Het is een juiste afsluiting van een optreden dat niet goed is, af en toe verrast en toch veel belooft voor de toekomst.
Vanavond is Starcrawler zoekende. In de hal vlak naast het podium overleggen de muzikanten over een toegift. De Wilde is doorgelopen naar de kleedkamer. Een fan ramt op de op de grond liggende gitaar van Cash en stuurt wat overstuurde geluiden de zaal in. Cash wandelt het podium op, bedankt het publiek en meldt: “We will be back.” De dj zet de muziek wat harder om aan te geven dat het viertal uit Los Angeles niet terug zal komen. Cash en drummer Andy Smith staan achter de tafel met merchandise. Ze tekenen graag en uitgebreid. Smith excuseert zich voor het hoesje bij het debuut. De teksten zijn onleesbaar bijgevoegd. “We wanted them black on white, but somebody decided to print the lyrics white on white. It’s a shame.” Hij opent de hoes van het debuut, kijkt bijna schuldig en haalt zijn schouders op. “Plenty of room for writing a story.” Het zijn de leuke gebeurtenissen in de aanloop naar een mooie carrière. Starcrawler komt er wel.
Beeld: Peter