Rolling Blackout Coastal Fever – Hope Downs Vitale en ontspannen gitaarplaat

Eind vorige maand gaf het jonge Australische Rolling Blackout Coastal Fever een zeer fraai optreden in Vera te Groningen. Tijdens dat concert kwam al een flink aantal nummers van de eerste volledige plaat voorbij. De prachtig verweven gitaarsongs beloofden veel goeds voor Hope Downs. Met een massief geluid nam de band alvast een voorschot op grotere zalen en festivals. Op plaat weet Rolling Blackout Coastal Fever eveneens te overtuigen.

Sinds 2013 heeft het vijftal een tweetal ep’s op de opmerkelijke bandnaam staan, waarvan The French Press de meeste indruk maakte. Net als op beide ep’s gaat Rolling Blackout Coastal Fever op het nieuwe album aan de haal met de twinkelende gitaarmuziekerfenis van landgenoten als The Go-Betweens, maar nog meer met die van Nieuw-Zeelandse bands van het legendarische label Flying Nun als The Chills en The Bats. R.E.M. en de vroege Stone Roses komen eveneens voorbij.

Op Hope Downs trapt de formatie niet in de val van de schetsmatigheid die janglepopbands soms parten speelt. En dat levert, met behulp van wisselende vocalisten, bij momenten stevige metronoomdrums, vloeiend basspel, maar toch vooral meanderende gitaarlijnen, heel veel moois op. In de gejaagde opener ‘An Airconditioned Man’ bijvoorbeeld, vormen zang en loeiende gitaargeluiden een perfecte tandem.

Rolling Blackout Coastal Fever is niet voor één gat te vangen en dat maakt deze plaat zo goed. Zo zijn er prachtige, meezingbare refreinen zoals in de fraaie single ‘Talking Straight’, maar eveneens fijne laidbacksferen met als meest exemplarische voorbeeld het zeer beeldende en met prachtig twinkelende gitaarlijnen gepaard gaande ‘Cappuccino City’. Toch heeft Hope Downs daarnaast ook een belangrijke gemene deler: alle tien songs zijn van hoog niveau, met prachtig verweven gitaarpartijen, zoals in het zorgvuldig opgebouwde ‘How Long?’.

Oké, het is wellicht niet echt hip om aan de haal te gaan met de muzikale erfenis van onder andere het label Flying Nun, maar het levert wel mooie dingen op, zoals Naive Set uit Amsterdam eerder dit jaar al bewees met een prima plaat. Rolling Blackout Coastal Fever bezit de gave om deze erfenis body te geven in plaats van te navelstaren. Het levert een even sublieme als vitale, maar ook ontspannen plaat op. Met het vermogen om een groter publiek te bereiken dan pakweg een liefhebberspubliek.

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *