Moon Duo – Vera, Groningen (03-04-2017) Psychedelica met het hoofd erbij

De natuur is door de jaren heen een dankbare inspiratiebron geweest voor psychedelische rockbands. Moon Duo (tegenwoordig uit Oregon) heeft zelfs een tweeluik gemaakt met als onderwerp de overgang van het ene jaargetijde naar het andere. Occult Architecture Vol. 1 verscheen eerder dit jaar: een plaat met de nadruk op donkere klanken, die in de winter is opgenomen. Later dit jaar volgt de lenteachtige variant, Occult Architecture Vol. 2. De kleine stap voorwaarts in vergelijking met de vorige platen van Moon Duo is dat langzaam wat synthwave-invloeden in de muziek van het duo Ripley en Yamada te ontwaren zijn. Het brengt ze naar Vera, dat voor een maandagavond aardig gevuld is.

Live is de band uitgebreid met drummer John Jeffrey,  en dat komt het geluid ten goede. Met kletterende metronoomritmes is hij de aanjager van een deinende muzikale trip. Een trip die, vergeleken met het prima maar ook enigszins dun klinkende concert van zo’n zes jaar geleden in Vera, ook visueel completer is. Want terwijl toetseniste Sanae Yamada en zanger/gitarist Ripley Johnson in het halfdonker, statisch en met weinig onderling contact hun niet-geringe psychedelische ding doen, houden figuratieve beeldprojecties op de achtergrond op dwingende wijze de aandacht vast.

In het harde maar draaglijk afgestelde geluid delven Johnsons vocalen bij de eerste paar nummers het onderspit ten faveure van fraai verweven keyboard-, effecten- en gitaartonen die doen denken aan Suicide maar vooral Spacemen 3. Tijdens het met simpele, maar o zo effectieve toetstonen en onderkoelde zang gepaard gaande prijsnummer van Occult Architecture Vol. 1, ‘White Rose’, valt alles al snel op zijn plaats: de fijnzinnige jarentachtiggeluiden van Yamada, subtiele drumvariaties van Jeffrey en ruimtelijke zang van Johnson maken het tot hoogtepunt van het concert.

Moon Duo trapt niet in de eigen val van oeverloos improviseren, maar varieert slechts op een enkel thema van de platen. Zo wisselen pop en psychedelica op een kiene wijze stuivertje, in een constante groove van elkaar aanstotende en aantrekkende gitaar- en elektronicaverwevingen, waarbij deze groove op enig moment heel even tegen house aanschurkt. Maar dan is daar al snel weer een van fuzz doordrenkte gitaarsolo die je toch bij de les blijft houden, zoals in de afsluitende, smerig gebrachte cover van The Stooges’ ‘No Fun’.

Zwaar op de hand wordt het echter geen moment, want daarvoor is een enkel nummer van het nog te verschijnen Occult Architecture Vol. 2 toch te lichtvoetig. Met dit voortreffelijke optreden toont Moon Duo aan dat psychedelische rock niet saai of bombastisch hoeft te zijn, en met puntigheid en focus de aandacht kan vasthouden. De band neemt het hoofdknikkende publiek langzaam maar zeker mee in de repetitieve klanken, met als gevolg dat het optreden voor het gevoel veel langer lijkt te duren dan de toch nog relatief korte vijf kwartier die het nu klokt. En dat is zeer knap.

Beeld: Joséphine Kurvers

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *