Vorig jaar rond deze tijd stond Meindert Talma eveneens op het podium van Vera, solo met De Grote Meindert Talma Voetbalshow. Het contrast met het optreden van vanavond in datzelfde Vera kan bijna niet groter zijn: het podium is bijna te klein om een heel koor, een strijkerssectie, twee gitaristen, een drummer, een toetsenist en natuurlijk Meindert zelf plek te bieden. Hoewel het zijn veelzijdigheid en ongrijpbaarheid aangeeft, is het onderwerp dit keer een stuk minder luchtig dan voetbal: de integrale vertolking van zijn laatste, fraai vormgegeven album De Domela Passie.
De wederom uitstekend ontvangen plaat is een hoogtepunt in het inmiddels aardig omvangrijke oeuvre van Talma. In zestien composities komen – naar analogie van het lijden van Jezus Christus – het lijden, de bekeringszucht, het martelaarschap en de uitzonderlijke verering van Ferdinand Domela Nieuwenhuis aan bod. Voor wie het niet weet: Domela Nieuwenhuis was eind negentiende eeuw een van de eerste grote voorvechters van het opkomende socialisme in Nederland. Met indrukwekkende toespraken, publicaties en niet in het minst door zijn ‘Christuskop’ met lang haar en baard, werd hij door massa’s arme arbeiders als verlosser gezien.
Geen lichte kost dus, maar een serieus muziekstuk over een serieus onderwerp. De kenmerkende droge humor van Talma blijft dan ook grotendeels achterwege op het podium van een drukbevolkt Vera. Daarnaast vertelt hij niet zoveel tussen de nummers door. Op de achtergrond zijn voorafgaand aan elk nummer wel beeldprojecties met inleidingen te zien, maar die zijn meestal alweer verdwenen voordat je ze helemaal hebt kunnen lezen. Een beetje een gemiste kans, want Talma’s kleurrijke verhalen zijn tijdens zijn concerten meestal een boeiende meerwaarde.
Het zijn derhalve de muziek, de prachtige teksten en de fraaie projecties van archieffoto’s die het moeten doen vanavond. En hoewel het tijdens de eerste composities wat gehaast en vlakjes overkomt, is dit ruim voldoende om De Domela Passie tot een indrukwekkende voorstelling te laten uitgroeien. Vanaf het frivole ‘Recht Voor Allen’ is het geluid perfect afgesteld en komt het veelkoppige gezelschap los met prachtige koorzang en speels toetsenwerk.
De afwisseling tussen meer ingetogen en uitbundige nummers houdt het muzikaal meer dan boeiend, niet in het minst door een uitstekend op elkaar ingespeelde band. De uitvoering van het nummer ‘Domela!’ is gewoonweg schitterend: Talma praatzingt alsof hij verslag doet van een van Domela’s toespraken, terwijl strijkers, gitaar en drums prachtig bij elkaar komen om de spanning op te voeren, waarna het koor invalt. Op zulke momenten krijg je een indruk van hoe een toespraak van Domela geweest kan zijn, en dat dwingt bewondering af voor Talma en de zijnen.
Ook in ‘De Vier Johanna’s’, komen tekst, muziek en met name beeld op een enerverende wijze samen. Het bedrieglijk luchtige ‘Anarchist’ toont de kwaliteiten van Talma als songschrijver, met fraaie samenzang tijdens het vindingrijke refrein. Het stemmige en pastorale ‘Begraven in het Hart van het Proletariaat’ maakt tegen het einde van het optreden diepe indruk. Als historicus, maar vooral als muzikant weet Meindert Talma op doeltreffende wijze het lijdensverhaal van Ferdinand Domela Nieuwenhuis tot leven te brengen. Samen met zijn bandleden geeft hij een muzikale hoogmis voor een aandachtig publiek.
Foto’s van Vera huisfotografe Luna Roosenstein.