Jason Loewenstein – Spooky Action Heel veel moois in de chaos en wanorde

Volop chaos op Spooky Action, de nieuwe langspeler van Jason Loewenstein. ‘Intro’ is de eerste van dertien tracks en bestaat slechts uit ovationeel applaus. De Amerikaan neemt een voorschot op de reacties van het publiek na de volgende twaalf nummers, zo lijkt het. Nadat de laatste toeschouwer is gestopt met applaudisseren, bedankt de muzikant kort en zet het eerste nummer in. De wereld op zijn kop, voor is achter, het einde een begin, onder misschien wel boven en niets is voorspelbaar. Dus volgt er als tweede nummer een volledige song met de verrassende titel ‘The One’ als openingsnummer van het album. Vlammende, urgente gitaarrock spat uit de speakers; gitaarrock zoals groepen als Dinosaur Jr. en Sebadoh maken.

Jason Loewenstein groeit op in Northampton, Massachusetts. Hij speelt vele jaren in Sebadoh en The Fiery Furnaces. De multi-instrumentalist produceert daarnaast solowerk. In 1994 brengt hij onder de naam Sparkalepsy de ep Heather’s Overbite uit. Zijn eerste langspeler onder eigen naam verschijnt in 2002 – At Sixes And Sevens krijgt een release op Sub Pop. Vijftien jaren later is er de opvolger Spooky Action, geschreven, gemusiceerd en geproduceerd door Jason Loewenstein.

Chaos, zoals gezegd, op Spooky Action, maar heerlijke chaos. In de wanorde zijn er melodieën die sprankelen, is er gitaarspel dat fonkelt, plukt een bassist lijnen die stuwen en navigeert een drummer zonder op- of omkijken elk nummer naar het laatste akkoord. Al die muzikanten luisteren naar de naam Jason Loewenstein.

Kritiek op zijn bijdrages aan de albums van Sebadoh is al jaren hetzelfde. Loewenstein mag twee of drie nummers bijdragen, terwijl de releases en de recensies vooral om de liedjes van Lou Barlow draaien. Het lijkt of Loewenstein te veel in zijn composities wil stoppen. In de beperking komt de kwaliteit niet bovendrijven. Het zijn meestal snelle gitaarrocknummers die te weinig subtiliteit hebben en waarin opvallende details ontbreken. Goed dus dat er na vele jaren weer een soloschijf ligt. Er is maar één muzikant die bijdraagt, schrijft, zingt, musiceert, knipt en plakt.

‘Navigate’ verschilt weinig van openingsnummer ‘The One’. De relaxte stem van Loewenstein verhaalt over vampiers. “I’m gonna hang with vampires”. Veel nonsens in de tekst, drie of vier grepen op een gitaar en roffelende drums. Veel meer is er niet nodig voor opwindende rock. ‘Machinery’, op single verschenen in juni 2017 en het eerste levensteken van Spooky Action, is een pakkend popliedje. ‘Correction’ opent met wat vogelgeluiden, maar de dieren verdwijnen snel achter het gitaarlawaai. Ruim drie minuten later is er ‘Dead’. Na vier nummers is duidelijk dat de liedjes van Loewenstein vooral veel gitaarrock bevatten en veelal urgentie in dezelfde melodielijn zoeken. ‘Sunset One’ is een instrumentaal rocknummer in driekwartsmaat. Tel maar af – “two, three, four” – en er volgt een song van bijna drie minuten. Het is het minste liedje van de release. De solo’s van Loewenstein zijn niet sterk genoeg om te blijven boeien.

‘New Rocker’ is gelukkig weer een tijdloos noise werkje van ruim drie minuten. ‘Superstitious’ en ‘The Fuck Out’ vallen in dezelfde categorie. Het zijn nummers waarbij het  plezier voor de luisteraar per draaibeurt groeit. Loewenstein verbergt de kwaliteit van de nummers bij een eerste of tweede beluistering. Het zijn dan chaotische uitvoeringen van zijn liedjes. Na negen en liever nog tien keer, en nog beter elf keer de repeatknop te hebben ingedrukt, krijgt de luisteraar nieuwe details, sprankelen de melodieën en komen al die muzikanten onder de naam Jason Loewenstein steeds beter tot hun recht. Afsluiter ‘Light the Room’ is weer een pompend poprocknummer en een goede laatste track. Kom maar op met dat applaus en opnieuw twaalf liedjes.

Spooky Action is een album met dertien nummers waarvan er vier of vijf wat inwisselbaar zijn. Dit zijn de nummers die Loewenstein ook voor zijn debuut had kunnen schrijven. ‘Sunset One’ is een uitschieter naar beneden. Het instrumentale nummer verveelt na drie draaibeurten. Daarbij staan er zeker zeven of acht nummers op het album die blijven boeien. Ook bij Sebadoh zouden ze veel meer zijn dan muzikale opvulling. Met die conclusie is Spooky Action typisch een release van Jason Loewenstein. De fan zal de moeite willen nemen en de pareltjes tussen de dertien liedjes willen vinden. De mensen die Jason Loewenstein nog niet zo goed kennen, moeten vooral veel tijd nemen om deze fijne gitaarrockrelease te leren waarderen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *