Foxygen – Paradiso, Amsterdam (22-02-2017) Erbarmelijk optreden

De vier dames van The Big Moon schuifelen voor een bijna lege zaal het podium op. Het publiek komt naar voren, drie gitaren worden vastgegespt, twee tikken met de drumsticks en het optreden is onderweg. Het viertal opent met ‘Silent Movie Susie’, een rocksong vol energie en flair.

Juliette Jackson zette een paar jaren geleden een oproep op Facebook. Ze wilde niet haar hele leven serveerster zijn, haar droom was in een band te spelen. Enkele maanden later was The Big Moon een feit, waren er repetities en aanzetten van eerste nummers. De vier vrouwen willen indierock maken, nummers met breaks spelen en teksten schrijven die verder gaan dan een middelmatig meisjesdagboek.

In Paradiso valt op dat het kwartet het publiek wil vermaken. Er zijn geen overbodige pauzes en af en toe lopen de nummers zelfs in elkaar over. Na drie nummers is duidelijk dat de groep aardig kan rocken, maar een groot manco heeft. De stem van Jackson is niet in orde. Zet ze vocaal een beetje aan, dan gaat het mis. Haar stem slaat over en klinkt onzuiver. Na vijf nummers is ook wat betreft de composities de koek op. ‘Beautiful Stranger’ van Madonna krijgt een rauwe en grappige uitvoering, maar daarna is herhaling van eerdere melodieën troef. Afsluiter ‘Sucker’ is een song met een prima gitaarriff, maar de stem van Jackson gaat alleen maar slechter klinken. Debuutalbum Love in the 4th Dimension verschijnt in april. Zou zo maar een heel redelijk album kunnen worden. De band zal dan wel de techniek van een studio goed moeten gebruiken en niet te veel doublures op de schijf moeten zetten.

Foxygen is het schoolvoorbeeld van een groep die invloeden van The Rolling Stones, The Kinks, T. Rex en David Bowie in de eigen composities vlechten. Zanger en tekstschrijver Sam France leeft zich achter de microfoon uit in zijn liefde voor Bowie en Marc Bolan. Zelfs fysiek is duidelijk dat de zanger veel videobeelden bestudeerd heeft. The Thin White Duke lijkt – af en toe! – in een versie 2017 achter de microfoon te staan. Jonathan Rado is het muzikale brein achter Foxygen. Hij verwerkt alle invloeden en komt met liedjes die origineel en gejat klinken, die nieuw zijn en op een goede manier gedateerd. Het duo debuteerde in 2007 met Jurrassic Exxplosion Phillipic. Het schijfje bevatte zesendertig ideeën, aanzetten en hele nummers. Puberale hartstocht voor muziek en eigen creativiteit stonden het maken van keuzes in de weg. In 2017 verscheen Hang, een prima album met iets meer dan dertig minuten muziek in acht nummers.

Rond half tien is de zaal redelijk volgelopen. Er dwarrelen drie ballonnen door de zaal. Precies op tijd komen vijf muzikanten het podium op. Twee blazers, twee gitaristen en een drummer zoeken een plek. Tijdens het intro van opener ‘We Are the 21st Century Ambassadors of Peace & Magic’ komt France zwaaiend het podium op. Het wordt snel duidelijk dat de geluidsman werk te doen heeft. De stem van France galmt, slaat bij de eerste zin al over en klinkt bij momenten vals. Het nummer ‘San Francisco’ volgt. Een zangeres huppelt het podium op. In het wit gekleed maakt ze danspasjes voor de microfoon. Ze beweegt, schudt haar haren, glimlacht gelukzalig en is absoluut niet te horen. Bij ‘Shuggie’ wordt het geluid wat beter. De zangeres is te verstaan en de stem van France slaat niet bij elk woord over.

‘Follow the Leader’, de opener van Hang, is een liedje met een fantastisch intro. De warme klanken op de plaat klinken in de zaal wat kouder. Het publiek wil genieten en onthaalt het nummer met gejuich. In zijn enthousiasme overschreeuwt France zich al bij de eerste woorden, waardoor hij onzuiver klinkt. Op het laatste album staan de songs ‘Upon a Hill’ en ‘Trauma’ na elkaar. De overgang is bijzonder, melodieus en een van de hoogtepunten op Hang. Na ‘Upon the Hill’ verdwijnen France en de zangeres van het podium om na enkele minuten verkleed terug te komen. De vrouw draagt nu een zwart jurkje en heeft de witte maillots uitgedaan. France worstelt met een zwart jasje. Het valt niet mee om de rij knopen op de juiste wijze dicht te krijgen. Het geeft het optreden een amateuristisch tintje. Het doet denken aan amateurtoneel van een plaatselijke operettevereniging. Het is lachwekkend, triest en charmant tegelijk.

Na vijfenveertig minuten is het mooi geweest. France verdwijnt met de zangeres van het podium. De groep eindigt met twee minuten volkomen overbodige progrock. Rado soleert nog even, maar doet dat vanaf de zijkant van het podium. Voor een deel van het publiek is hij zelfs niet zichtbaar. Na een mager applaus komt de groep terug op het podium. Voor ‘No Destruction’ gaan er vier of vijf vuisten in de zaal omhoog. Als apotheose van een concert is het nummer wat ongelukkig gekozen. Het liedje werkt niet naar een climax en is zelfs voor de mannen van Foxygen een wat vlakke compositie.

Na het nummer lopen France en de zangeres aan de zijkant het podium af. Het applaus verstomt al snel. Dan moet het tweetal nog even via het podium naar de juiste plek door het gordijn om naar de kleedkamer te kunnen. De meeste bezoekers wandelen al richting de garderobe. Bij het zien van het duo juichen er wat mensen voor het podium.

Het zal toch niet! De dj heeft de juiste oplossing. Er wordt snel en stevig muziek ingezet. De lichten in de zaal springen aan.

Beeld: Peter

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *